Dzwony Bazylei składają się z czterech części: Diana, Katarzyna, Wiktor oraz Klara.
DianaGłówną bohaterką tej części jest Diana de Nettencourt, rozwódka, ostatnia potomkini zrujnowanej rodziny arystokratycznej, kobieta rozwiązła, żyjąca dzięki pieniądzom kolejnych bogatych kochanków. W końcu dla pieniędzy poślubia bogacza nazwiskiem Brunel, który okazuje się być sutenerem i lichwiarzem. Gdy jeden z jego klientów, Piotr de Sabran, przedstawiciel starej arystokratycznej rodziny, popełnia samobójstwo, Diana odchodzi od męża, by nie stracić opinii uczciwej kobiety. Po ustanowieniu sądownie separacji swojego małżeństwa zostaje kochanką przemysłowca Wisnera, podczas gdy jej zrujnowany mąż, za radą tego samego przedsiębiorcy, wstępuje do policji jako agent-prowokator.
Katarzyna. Główna postać tej części to córka przemysłowca z Baku i luksusowej kurtyzany, Gruzinka z pochodzenia. Dzieciństwo spędza w podróżach razem z matką, obserwuje zalecających się do niej mężczyzn. Sama wyrasta na piękną kobietę, lecz nie chce w przyszłości dzielić losu matki. Zauroczona wojskowym Thiebaultem, zostaje jego kochanką, lecz zrywa związek z nim - choć korzystny materialnie - gdy bierze on udział w tłumieniu strajku w Cluses. Obraz manifestacji robotniczej skłania ją do buntu przeciw własnemu środowisku. Katarzyna zaczyna chodzić na spotkania anarchistyczne, gdzie ulega wpływowi charyzmatycznego działacza, Libertada. Stopniowo jednak również światopogląd anarchistyczny zaczyna ją rozczarowywać. Przypadkowo widzi zabójstwo Libertada dokonane przez policjantów, po czym dowiaduje się, że był on agentem-prowokatorem.
Wiktor. Przekonana o pustce swojego życia Katarzyna przypadkowo znajduje w gazecie wzmiankę o samobójstwie Paula i Laury Lafargue. Wydarzenie to podsuwa jej myśl zakończenia w podobny sposób swojego życia. Jednak w momencie, gdy chce rzucić się do Sekwany, zostaje zatrzymana przez młodego szofera, Wiktora Deyhanina. Czując nagłe zaufanie do mężczyzny, opowiada mu historię swojego życia. Ten postanawia wprowadzić młodą Gruzinkę w środowisko pracowników oraz działaczy robotniczych i związkowych. W Paryżu ma miejsce wielki strajk taksówkarzy, który Wiktor współorganizuje. Katarzyna, nieufna wobec idei socjalistycznych, czuje się wśród robotników obco, nie rozumie celów ich walki. Krytykuje poglądy Wiktora z punktu widzenia anarchizmu, stopniowo jednak, pod jego wpływem, zrywa z głoszoną pochwałą terroru indywidualnego i zamachów. W Paryżu na przełomie lat 1911-1912 narasta przeczucie nieuchronnej wojny, wybuchają kolejne protesty robotnicze. W głosowaniu w Zgromadzeniu Narodowym socjaliści, wbrew wcześniejszym zapowiedziom, głosują za przyznaniem rządowi kredytów wojennych. Katarzyna znowu waha się pomiędzy eleganckim towarzystwem, do jakiego chce wprowadzić ją matka, a anarchistami. Jej sympatie polityczne zostają wykryte przez policję, kobieta zostaje aresztowana i musi opuścić Francję.Epilog - KlaraKlara Zetkin w czasie kongresu II Międzynarodówki w Zurychu w 1897. W powieści Dzwony Bazylei Zetkin jest przedstawiona jako ideał kobiety - zaangażowanej w politykę wbrew stereotypom, stałej w poglądach, a zatem osiągającej największy możliwy w społeczeństwie kapitalistycznym zakres wolności osobistejW epilogu ukazany zostaje kongres II Międzynarodówki w 1912, w katedrze w Bazylei. W mieście obecni są delegaci wszystkich sekcji organizacji. Jean Jaures wygłasza wielką mowę antywojenną. W ostatnim dniu kongresu głos zabiera działaczka Niemieckiej Partii Socjaldemokratycznej Clara Zetkin, którą Aragon - w odróżnieniu od innych występujących w utworze kobiet - przedstawia jako kobietę przyszłości, prawdziwie godną opiewania.
